Da bi sprečili klimatsku katastrofu, tokom narednih 50 godina moramo postići 0% emisija gasova zelene bašte u praktično svakoj oblasti života. I obično svi pomislimo kako je u porastu proizvodnja električne energije pomoću solarnih panela i vetrogeneratora. Ovde se jeste najdalje odmaklo, ali čak i kada bi dobijali 100% električne energije bez emisije štetnih gasova rešili bi samo četvrtinu problema. Preostale tri četvrtine štetnih gasova dolaze iz poljoprivrede, industrijske proizvodnje (svega od čelika i cementa do garderobe i kozmetike…), transporta, zgradarstva (klimatizacija, grejanje, osvetljenje…) i još 10-tak % stvari koje ne spadaju ni u jednu od navedenih kategorija.
Kada je reč o industrijskoj proizvodnji najveće emisije gasova zelene bašte potiču od proizvodnje čelika i cementa, dva dela koja čine suštinu armiranog betona bez kog su mnoge prelepe i neophodne konstrukcije neizvodljive. Razlog velikog ugljeničnog otiska ova dva proizvoda nije samo ogroman utrošak energije potreban za postizanje visokih temperatura zahtevanih proizvodnim procesom koja dolazi od sagorevanja fosilnih goriva, već u slučaju cementa, i sama hemijska reakcija koja se tokom proizvodnje dešava, a za rezultat ima oslobadjanje ugljendioksida. Osim metoda za hvatanje i skladištenje CO2 i inovativnih načina proizvodnje sa znatno redukovanim ugljeničnim otiskom na kojima npr. neki veliki proizvodjači čelika rade, ono što je odmah moguće učiniti je smanjenje njihove upotrebe na način koji ne ugrožava kvalitet savremenog života sve većeg broja ljudi u svetu. Namerno pominjem da se ljudska populacija povećava, i ne samo to nego nesumnjivo postaje sve bogatija. Da, u proseku bogatija, i na razvijenom zapadu i u nerazvijenim delovima Afrike. Ovo znači povećanje potrebe za solidnim kućama i stanovima kao i saobraćajnom infratsrukturom.
A bar kada je reč o projektovanju i izgradnji novih saobraćajnica kao i delimično sanaciji postojećih, inženjeri gradjevinarstva i geotehnike mogu dati svoj doprinos. Postoje konstrukcije koje neretko mogu biti odlična zamena armiranobetonskim potpornim zidovima, a to su naravno potporne konstrukcije od armirane zemlje. Kada ovakve konstrukcije predstavljaju tehnički odgovarajuće rešenje one su automatski i neuporedivo održivije kako u pogledu ukupno sadržanog ugljenika tako i u ekonomskom smislu. U cilju analize mogućeg smanjenja negativnih uticaja na životnu sredinu i doprinosa održivosti gradnjom uz upotrebu geosintetike, Švajcarski federalni tehnološki institut (Swiss Federal Institute of Technology) i ESU Services Ltd. uradili su više studija za račun Evropskog udruženja proizvodjača geosintetike (EAGM). Jedna od ovih studija bavila se poredjenjem uticaja na životnu sredinu AB potpornog zida visine 3m i potpornog zida od armirane zemlje sa licem od prskanog betona iste visine.
Potporni zid od armirane zemlje visine 3m u poredjenju sa AB potpornim zidom iste visine, daje uštedu od 85% emisije CO2e i zahteva 75% manju potrošnju energije iz neobnovljivih izvora. Gradnjom samo 3m dužna ovakvog zida štedi se 30.000 MJ energije što predstavlja godišnju potrošnju jednog prosečnog domaćinstva, a ukoliko bi umesto prskanog betona obrada lica bila ozelenjavanje uštede bi bile još značajnije. Ograničavajući faktor za izbor obrade lica ovakvog potpornog zida najčešće je raspoloživi prostor jer je maksimalan nagib koji podržava uspostavljanje vegetacije 70 stepeni.
Comments are closed.